ماه درست را ببین کو بشکست خواب ما                     تافت ز چرخ هفتمین در وطن خراب ما

خواب ببر ز چشم ما چون ز تو روز گشت شب       آب مده به تشنگان عشق بس است آب ما

جمله ره چکیده خون از سر تیغ عشق او                           جمله کو گرفته بو از جگر کباب ما

شکر باکرانه را شکر بی‌کرانه گفت                        غره شدی به ذوق خود بشنو این جواب ما

روترشی چرا مگر صاف نبد شراب تو                           از پی امتحان بخور یک قدح از شراب ما

تا چه شوند عاشقان روز وصال ای خدا                         چونک ز هم بشد جهان از بت بانقاب ما

از تبریز شمس دین روی نمود عاشقان                              ای که هزار آفرین بر مه و آفتاب ما

(حضرت مولانا)

گفتم تو شیرین منی
گفتی توفرهادی مگر
گفتم خرابت میشوم
گفتی توابادی مگر
گفتم ندادی دل به من
گفتی تو جان دادی مگر
گفتم ز کویت میروم
گفتی توازادی مگر
گفتم فراموشم نکن گفتی تودر یادی مگر

ای مرا آزرده از خود گر پشیمانی بیا
نغمه های ناموفق گر نمیخوانی بیا
تا که سر پیچیدی از راه وفا گفتم برو
جز وفا اگر راهی نمیدانی بیا
یک نفس با من نبودی مهربان ای سنگدل
زان همه نا مهربانی گر پشیمانی بیا
تاب رنجوری ندارم در پی رنجم مباش
گر نمیخواهی که جانم را برنجانی بیا
خود تو دانی درد ها بر جان من بگذاشتی
تا نفس دارم اگر در فکر درمانی بیا
دشمن جانم تو بودی درد پنهانم ز توست
با همه این شکوه ها گر راحت جانی بیا

نمیدانم چه میخواهم خدایا به دنبال چه میگردم شب و روز
                                                                               چه میجوید نگاه خسته من ،چرا افسرده است این قلب پرسوز

ز جمع آشنایان میگریزم ،به کنجی میخزم آرام و خاموش
                                                                            نگاهم غوطه ور در تیرگی ها ،به بیمار دل خود میدهم گوش

گریزانم از این مردم که با من به ظاهر همدم و یکرنگ هستند
                                                                                 ولی در باطن از فرط حقارت به دامانم دو صد پیرایه بستند

از این مردم که تا شعرم شنیدند به رویم چون گلی خشبو شکفتند
                                                                                        ولی آن دم که در خلوت نشستند ،مرا دیوانه ای بدنام گفتند

دل من ای دل دیوانه من ،که میسوزی از این بیگانگی ها
                                                                                 مکن دیگر زدست غیر فریاد،خدا را بس کن این دیوانگی ها

گه می فتد از اين سو گه می فتد از آن سو

آن کس که مست گردد خود اين بود نشانش

ای عشق الله الله سرمست شد شهنشه

برجه بگير زلفش درکش در اين ميانش

آن روی گلستانش وان بلبل بيانش

وان شيوه هاش يا رب تا با کيست آنش

دی را بهار بخشد شب را نهار بخشد

پس اين جهان مرده زنده ست از آن جهانش